O jongens… het “after the party” verslag… Ik weet dat ik dat nu moet schrijven. Nu alles nog vers is. Maar ik ben MOE (84 uur… en hooguit 7 goede uren slaap… hakt er nu wel in). En dan na de Homeride nog een gesprek bij de verloskundige… info over hoe en wat als we voor een 3e durven te gaan na een op zijn zachtst gezegd kutervaring met onze jongste (en ja, het was niet alleen kut. Maar jullie snappen hem wel!), oftewel… er lopen non-stop tranen over mijn wangen. Want het lijkt erop dat we moeten gaan vechten voor onze wensen. En ik haat dat.
Zo en nu de Homeride, maar wel een kwetsbare en persoonlijke versie. (geen zin om maatschappij positief te doen, klaar met dat masker).
Wat een fantastisch weekend weer. Wat een fantastisch team, wat liep het soepel en wat zijn alle teamleden, allemaal zonder uitzonderingen, helden! Echt oprecht zo zo dankbaar dat ik met dit zooitje humoristische donzige konijntjes #pbus (ow shit… wat happens in de bus stays in de bus zeker?)
Vrijdagochtend moesten we alles nog inpakken. Dat was niet veel, want ik zou toch alleen maar op de fiets zitten. Hooguit een paar schone onderbroeken. 2 fietssetjes, handdoek en schone kleren. (Ja, ik was mijn zeep vergeten! En de tandenborstel had mijn man ingepakt). Auto volgeladen en op weg naar Zwolle. En natuurlijk bekruipt op weg naar het evenement een gevoel van spanning. Maar ook allerlei emoties. Zeker wanneer je langs het ziekenhuis gaat waar het allemaal begonnen is 5 jaar geleden… best lang geleden en nog altijd krijgt Dirk druk op zijn borst en gaat mijn hartslag omhoog, gepaard met een enorme brok in mijn keel en tranen die ik wegslik. (Weet ik, moet ik niet doen). Langs het AMC is gewoon geen pretje. Kan er ook niks aan doen.
Vanwege een hoop file waren we behoorlijk aan de late kant op de camping, waar nog een flinke groep teamleden op ons zat te wachten. Ideaal en mega gezellig om zo van tevoren al te verzamelen, samen te eten, te lachen en lekker met elkaar te dollen.
Fluffy Team Tilburg en wij lagen nek aan nek met de gedoneerde bedragen. Het scheelde steeds maar een paar tientjes tot een paar honderdjes. Dus hop, nog even wat berichtjes eruit om Team Tilburg te verslaan. Totdat we te horen kregen dat het Fluffy team met het hoogste bedrag op kop moest gaan rijden dit weekend. En ja hoor, zaterdagochtend kwam Jacqueline vrolijk naar buiten: “Hey, heb je het al gezien? Jullie rijden op kop.” Lekker dan! Was natuurlijk een geintje. Want één familie, één team! Samen uit, samen thuis! Maar door dit geintje hebben we wel nog even ruim 1000 euro extra opgehaald voor Huize Amsterdam!! Hoe tof!!!
Vrijdag op zaterdagnacht sliepen we in een chaletje op de camping. Mega warm en een krakend bed. Een kleuter die 2 keer hard uit bed viel en daarna maar tussen ons in kwam liggen. Ik heb hooguit 2 goede uren weten te pakken en 5 à 6 doezeluurtjes. Maar dat mocht de pret niet drukken.
Om half 11 vertrokken we naar de startlocatie, die rond 11 uur open ging. Om hier met z’n allen te verzamelen, spullen uit te delen, in te checken, te lunchen en uiteindelijk natuurlijk te starten. Toen ik mijn fiets naar de start reed, was het nummer dat speelde toepasselijk maar voor mij onverwacht en iets te beladen. “You’ll Never Walk Alone.” Een nummer dat werd gedraaid op de uitvaart van ons neefje. Een zeer geliefd neefje dat veel te jong uit het leven werd gerukt op 14-jarige leeftijd. Iets wat nooit zal wennen, ben ik bang. Dit nummer overviel me en ik kon de tranen niet bedwingen. Ik voelde me even heel erg alleen met deze emoties en de tranen die over mijn wangen rolden. Gelukkig lukte het me enigszins om ze daarna weer achter de zonnebrilglazen te laten, zodat ik langs alle onbekenden kon gaan om even een broodje te halen.
Zodra het nummer voorbij was, er eten in mijn maag zat en mijn rugzakjes gevuld waren met krentenbolletjes, was ik er klaar voor! Nog even knuffelen met mijn kinderen. Een kus voor mijn man en gaan!
Hoog bezoek van Airen Mylene voor het praatje vooraf en daarna de indeling van de wave(s), de vakken waar we in staan. Duurde helaas wat lang, waardoor we pas na 1 uur begonnen met de start. Maar ach… het was weekend! Eenmaal gestart, snel de koppen geteld en daar gingen we. 522 kilometer in 24 uur… (ja doei… 22 extra dus daar mag een uur bij!).
Etappe 1 ging super soepel. Helaas was het wel erg warm en veel te heet voor onze fantastische handbiker. Maar evengoed heeft hij hem toch bijna helemaal uit gefietst en ik denk dat ik namens het team spreek als ik schrijf dat we megatrots zijn op zijn prestatie en ontzettend dankbaar voor zijn inzet! (Dit is geen overhaaltrucje, René… puur een mooi gekleurde veer!)
Twee van onze mannen die bij onze handbiker bleven wachten op de volgauto kwamen later weer terug naar de groep die al was aangekomen bij het checkpoint. Is het niet dat ze onderweg werden verleid door andere Homeriders en daardoor de andere kant op fietsten.
Eenmaal weer op de goede route gekomen, kwamen ze gelukkig toch nog aan bij het checkpoint. Om iedereen genoeg tijd te geven, vertrokken we iets later aan etappe 2, maar dat was wel lekker. Ik had namelijk een bak spaghetti naar binnen gewerkt in recordtijd… iets met te veel gluten op een maag die dat blijkbaar toch niet kan hebben.
Eenmaal op de fiets ging het oké… maar niet goed. Hoewel die benen wel trapten, was het eten echt niet goed gevallen. Maar hé, dat laten we het allemaal niet verpesten hè. Dus gewoon doorrrr! De eerste helft ging lekker! Bij het checkpoint was er een mogelijkheid om mijn lichaam weer (hoe ga ik dit netjes verwoorden)… om een ctrl+alt+delete versie op mijn lichaam uit te oefenen. En dat luchtte enorm op. Goed genoeg in elk geval om door te gaan aan de tweede helft. Al heb ik voor de zekerheid wel mijn manlief ingefluisterd dat hij een telefoontje van me kon verwachten om mij op te halen.
Maar dat bleek toch niet nodig!
Ik voelde me een stuk beter en dat fietsen ging goed. Te bedenken dat mijn langste rit dit jaar hooguit 45 km is geweest… ging het echt lekker. Zo lekker dat Michel al liep te azen of ik de derde etappe ook ging fietsen. Ik hoop echter dat de mannen mij later niet als een blok aan het been hebben ervaren want de paar heuveltjes die we hadden… weet het niet,,, maar ik had daar toch wel wat moeite mee. Al was ik wel een soort Jojo… Eerst iedereen inhalen en bijna boven fietste iedereen me weer voorbij… en dat keer 4 of 5. Als laatste kwam er nog een klein bergje, maar dan ietsjes steiler. Ik had deze echt niet zien aankomen en was dus veel te laat met terugschakelen. Lullig voor mij… goed gevoel voor de dame die heeft gezien dat ik afstapte. Ik bedacht wel gewoon naar boven te lopen, geen probleem, zie jullie straks wel weer. Maar daar dachten de mannen achter mij anders over. Geen haar op hun hoofd dat ik alleen naar boven liep. Ze gingen nog liever duwen.
Met dank aan deze twee vrienden ben ik toch fietsend boven geraakt. Is het niet door het zetje bij het opstappen. Of door het duwen omhoog… dan wel door de enorme empathie en warmte die zij (maar het hele team) uitstralen.
De vraag van Michel of ik de derde etappe ook nog ging doen… mwa… laat die maar even gaan. Niet omdat mijn benen niet meer wilden. Of omdat mijn koppie niet meer wilde. Maar mijn hele bovenlijf heeft de slagen van de zweep gevoeld (toch iets met te weinig getraind, denk ik). Hoe dan ook. Geen seconde spijt van deze pittige 2e etappe. Zo waanzinnig mooi!!!
Bij het checkpoint ben ik in het gras geploft en heb ik mijn vriendin gebeld. Ik wilde gewoon even heel graag haar stem horen dit weekend en dat was echt even heel fijn. Daarna toch nog even snel een Twix en een yoghurtje gepakt (die nog steeds niet opgegeten is) en daarna hop, snel de bus in.
Na mijn telefoontje met mijn vriendin ben ik in de bus gestapt. Tijdens deze etappe fietste het grootste gedeelte van de groep, terwijl wij met een heel klein groepje achterbleven in de bus. Ik wilde zeggen “een klein groepje, maar niet minder gezellig”;.
Onderweg naar het volgende checkpoint werd er in de bus ijs voorgesteld. Ik lag echter zo lekker dat ik geen zin had om op te staan. Maar onze wegkapitein maakte een rondje, dus een kleine cornetto leek me toch wel erg lekker. “Iets groots met veel calorieën?!” vroeg ik, “Ja, zoiets.” Hij kwam terug met de grootste versie die ze hebben. Maar oh, wat was die lekker! Bedankt, Michel!
Met muziek op mijn oren en een ijsje in mijn hand zat ik achter in de PBus met Paul. (De rest van de informatie houd ik voor de mensen die ervan weten… ;p, maakt het spannend, nietwaar?!) Toen we in Tilburg aankwamen om daar de groep van de avondetappe te verwelkomen, was het ondanks dat ik niet geslapen had wel even lastig om weer op te staan. Maar het was buiten zo ontzettend lekker. Nog steeds veel te warm, maar nu koelde het gelukkig een
beetje af. Ik keek even binnen bij de tapasbar… die geur alleen al… ja, heel lekker, maar pffff nee bedankt. Daarna liep ik terug via Dirk zijn auto voor een nachtkus, zowel voor hem als voor mijn kleine mini-me’s.
Dirk had zijn auto inmiddels al lang geparkeerd op de parkeerplaats en de achterbak omgetoverd tot hotel. Er lagen matjes in en met zijn drieën lagen ze daar te slapen. Een klein kleutertje van 5 en zijn grote broer van 7 met hun vader tussen hen in. Mijn helden, mijn alles. Het lijkt soms misschien niet zo, maar dat komt echt door de hormonen en alle verschillende emoties en vermoeidheid die een rol spelen. Ik weet gewoon niet goed hoe ik daarmee om moet gaan en keer naar binnen. Ik heb te veel meegemaakt, te veel alleen moeten dealen met dingen.
Daarna liep ik naar de bus en plofte neer in een tuinstoel. Je onderschat hoe moe je bent en hoe moe je lichaam is als het niet gewend is om zoveel te fietsen. (En toch, het ging echt lekker!) De buschauffeur kreeg een massage en daarna mocht ik even op de bank liggen, waar mijn rug en nek onder handen werden genomen door onze persoonlijke fysio… zo fijn dat ze bij ons is! Het is echt geweldig om die gouden handen te voelen die de spieren aanpakken, zodat je na wat rust weer op weg kunt met veel minder klachten. Mariette!
Hoe dan ook, de nacht naderde en het werd steeds stiller op de locatie. Tentjes werden opgezet of er werden gewoon matjes naast de auto’s gelegd (het was warm genoeg) en de mensen die konden, gingen slapen. Ondertussen had ik een handdoek om me heen geslagen, want na een massage werd het toch wat fris in mijn hemdje (ik bleek ook mijn vest te zijn vergeten). Maar we waren één team, dus één kledingtasje. Gelukkig regelde de wegkapitein al snel een vest voor me. Heel erg fijn!
Na het installeren van wat lichtjes op zijn fiets, zijn we vervolgens met iedereen die overgebleven was onze avondgroep gaan opwachten op de Ireen Wüst ijsbaan. Het bewijs dat ik daar ook bij was, staat op de foto… Wat voor een foto? Daar hebben we het niet over… het is niet mijn charmantste. Lekker dan! Gelukkig sta ik aan de zijkant en kan ik er afgeknipt worden ;p. Na het verwelkomen en een praatje met de één en de ander, ben ik via de kantine voor een Twix (heeeel goed avondeten) teruggegaan naar de bus. Nog even gezeten, de mannen van de nachtetappe heel veel plezier gewenst en een veilige rit! Nog even geprobeerd om mee te gaan, maar dat was rugtechnisch echt niet slim. Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen. Daarna ben ik de bus ingegaan, wederom achterin plaatsgenomen. Dirk nog even gebeld, gezien het al tegen half 3 was en hij om 3 uur moest gaan rijden naar het volgende checkpoint.
Ondertussen werd het achter in de bus gezelliger en lagen we met 3 man half met de ogen dicht, de een slapend, de ander met muziek op de oren, en vertrok de bus naar de volgende etappe: Capelle aan de IJssel.
Hier zou de nachtgroep arriveren en fietsten we de ochtend in. De zon kwam langzaam op, de vogels waren flink aan het zingen en Nederland begon te ontwaken.
Na de verwelkoming van onze mannen vertrokken we 20 minuten later voor de ochtendetappe. Een korte etappe waar de armstukken echt wel nodig waren. Het was lekker fris (nu nog wel). Wederom een mooie rit bij zonsopgang met dauw boven de weilanden.
De laatste etappe stond ook op mijn planning, maar ik wist niet zeker of ik dat zou halen. Mijn SI-gewrichten speelden op en ik wilde geen last zijn voor de groep. Dikke kans dat ik hem gewoon uit had gefietst, puur en alleen op mentale kracht. Maar ik wilde voorkomen dat ik de groep zou ophouden om welke reden dan ook.
Dus, terwijl de groep zich klaarmaakte, probeerde ik mijn innerlijke strijd voor mezelf te houden en moedigde de groep aan. De laatste 107+ km. De zon werd steeds feller en de temperatuur liep steeds verder op.
Wij gingen de bus in en ik heb zowaar 30 minuten gelegen, tja… Wat… iets met de ogen dicht. De bus werd na wat overleg en verwarring geparkeerd langs een mooie weg waar we het team voor de laatste 40 km zouden opwachten. We hebben hier nog wel een poosje gewacht, maar dat was geen straf. De stoelen waren mee. We zaten in de schaduw en ondertussen konden we alle andere teams die voorbij kwamen flink aanmoedigen… ook de eenzame gewone fietser sloegen we niet over. Nog een mooie foto gemaakt van onze Piraat met zijn houten been en wat energie proberen te tanken.
Zodra de groep kwam, was het bidons vullen, eten uitdelen aan hen die dat nodig hadden en door. De laatste maximaal 40 km in. 32 graden tikten we inmiddels wel aan. Dus het was een rustig tempo. Geen 27 gemiddeld meer, gewoon ervoor zorgen dat we heelhuids, met genoeg water in ons lijf en zonder zonnesteek aankwamen op de finish. Halverwege de tocht droop er zonnebrand/zweet in mijn ogen en werden de afdalingen heel uitdagend. Op het geluid van de fiets van mijn voorganger wist ik de weg wel te volgen, maar toch snel besloten om me te melden en te stoppen. Mijn fietsmaatje fietste naar voren om de groep te laten stoppen en ik heb mijn bidon met water (niet die met Isostar) leeggespoten in mijn ogen. Dat was best verkoelend moet ik zeggen. Hierna kon ik wel weer door.
Eenmaal in de buurt van Zwolle werd het al drukker op de weg en kwamen er een hoop extra stoplichten. Het einde naderde nu echt. Bij het college waar onze laatste teamleden zouden aansluiten, was het dusdanig versierd dat het wel de finish leek. Het onthaal was wederom onder het nummer “You’ll Never Walk Alone”… dus de tranen stroomden al voordat we überhaupt binnen waren. Dat werd niet minder toen er een handdruk van mijn maatje volgde met: “We hebben het weer geflikt”.
Ja… deze momenten gaan niet zonder emoties jongens!
Maar… we hebben het overleefd. En wat was het een mooie tocht! Met een ontzettend mooie groep mensen, wat een verschrikkelijk fijn team! Dat is inclusief alle begeleiding!!!!! Die horen namelijk gewoon bij het team!
Wat dat betreft klopt het nummer wel bij het geheel.
YOU’LL NEVER WALK ALONE! YOU’LL NEVER RIDE ALONE!!
De laatste 1,5 km gingen snel. Bij de finish kregen we eindelijk natte sponsen en werden we warm onthaald door de organisatie en door de huizen voor wie we gereden hebben. Een totaalbedrag van ruim 77.000 euro hebben we met zijn allen (ons fluffy team) opgehaald. En hoe trots kunnen we zijn!
We zijn niet lang gebleven. Wat drinken, op adem komen, patatje en door. Sommigen naar huis, anderen naar de camping.
Ik was blij dat sommigen besloten om toch nog een nacht te blijven. Blij vanwege de veiligheid, maar ook omdat het weekend zo verschrikkelijk snel voorbij was. Dat met sommige mensen het gewoon heel fijn is als je het nog even kunt afsluiten. Langer dan de 5 minuten bij de finish.
’s Avonds met de groep op de camping nog gezellig wat gedronken, gezwommen, gegeten. Even gekletst en nagepraat. Totdat het licht echt uit was en we allemaal naar bed gingen.
Mijn lijf zat alleen iets te vol met adrenaline, dus ik was blij dat het hoofd der hoofden nog zin had in wat bezoek. Nog eventjes nagezeten maar toen was het toch ook voor mij echt op.
Hoewel de nacht niet heel lekker verliep.. iets met te heet, en te veel muggen, was ik om 5 uur klaar wakker. De camping sliep nog maar de vogels waren al wakker. Op de schommel in de speeltuin gekeken naar de zonsopkomst. Tranen van… vermoeidheid?! Niet alleen… mijn conditie was prima dit weekend. Maar mentaal heb ik echt wel een klap gehad. En een andere dan ik verwacht had.
Als je je jongste neefje van 14 moet begraven, zonder goede reden, gewoon omdat zijn hart stopte. Eentje die ook uit een gezin van 2 jongetjes kwam, de jongste was, voelde als je broertje. En de 522 km start met zijn nummer… en eindigt met zijn nummer… dat hakt er in. Dat hakt er meer dan in. Meer dan…
Om positief te eindigen… het was een waanzinnig weekend. Zo veel liefde, warmte, lol, plezier, humor, fijne gesprekjes en zo voort!! Een weekend met een fantastisch fiets team. Een weekend met een ontzettend fijne groep begeleiders. Mijn eigen mascottes (die super lief bleken te zijn geweest maar alleen als ze mij zagen begonnen te jammeren… oké ik weet mijn plaats weer). Iedereen bij elkaar…. Ik denk oprecht dat ik mag spreken van goud!
Dank jullie wel.. allemaal, stuk voor stuk!
Ik wilde na dit jaar stoppen. Dat is het eerlijk antwoord. Even een jaar geen gevoel van verplichtingen, geen gevoel van druk. Even terug naar de basis. Want dat had ik nodig…. Dacht ik…. Maar ik heb jullie nodig, weet ik nu.
Dus, JA, NATUURLIJK!!!! Doe ik volgend jaar gewoon weer mee. Mis jullie nu al!
xoxox
