Iets wat ik vrijdag al wilde doen, waar ik intens veel behoefte aan had, maar waar ik simpelweg de tijd niet voor had: schrijven! Schrijven over het weekend, uit voorhand, wat mijn drijfveer ging zijn. Wat er in mijn gedachten speelde.
Want man, wat had ik veel stres weer. Wat kan ik mijzelf verschrikkelijk opfokken! En het is zo niet nodig. Want er staat gewoon een waanzinnig team omheen! Tuurlijk was het ook even slikken. Een speciaal opgezette actie die een paar keer genoemd is en dan niet uitgekozen wordt. Het gevoel dat er een kans ontnomen wordt. Maar dat gevoel is er ook alleen maar omdat we zo ontzettend bezig zijn met dit doel. Met zoveel liefde en zoveel passie… en ja,,, ook omdat we gewoon 105 nachten hebben verbleven in dat huis.
En wat ik daar over wil zeggen… over die 105 nachten… is dat het aantal er echt niet toe doet! Ik heb daar zelf ook echt wel even aan moeten werken. Want voor mij was het altijd máár 105 nachten. Omdat we vooral veel verhalen lazen van maanden en dan nog eens terug moeten komen en weer maanden verblijven. Kinderen met grote problemen met heftige verhalen. Ons verhaal deed er niet toe! Dit weekend hoorde ik het verhaal van een teamgenootje… ik was blij dat ik haar haar verhaal kon laten vertellen en ik hoop oprecht dat ze dat fijn gevonden heeft. Zij zei “wij hebben er maar 4 weken gezeten, niet zo lang als jullie”. Maar ik weet dat 4 weken… ook zo verschrikkelijk lang is! Want dat is evengoed 4 weken onzekerheid. 4 weken niet weten waar je aan toe bent en 4 weken bang je kind te verliezen… en dan hebben we het niet eens over de periode daarna.
Het maakt niet uit hoelang je kindje in het ziekehuis verblijft. het is hoe dan ook verschrikkelijk intensief… en dat het intenstief is. Dat merk je pas daarna… als alles weer goed gaat.
Dat even over die aantal nachten… time doesn’t matter!
Waar het op neer komt. Emoties spelen een grote rol, zeker zo aan het einde van alle voorbereidingen.
Maar!! De laatste dagen voor het weekend kreeg ik er eigenlijk eindelijk zin in! Ik besefte me dat als we op de fiets zaten alles van mijn schouders zou gaan vallen en het vooral genieten zou zijn. Genieten van het evenement, van de mensen, van samen zijn. Wat ik toen nog niet eens besefte was hoe fijn dat samenzijn ging zijn.
Want. Wat was dit een waanzinnig fijn weekend! Waar de gemoederen en frustraties aan het einde gingen oplopen omdat men moe is van het regelen. Zo snel leek dat verdwenen toen we zaterdag elkaar zagen en van start mochten gaan.
Ik heb genoten. Een handje vol mensen kende ik al, maar we waren met ruim 30 man en kwamen uit heel het land, daardoor was de echte ontmoeting pas dit weekend. En dan nog heb ik de meeste niet gesproken. Maar weetje, dat hoeft ook niet. Want woorden zeggen niet alles… samen vechten voor een doel, destermeer.
Een doel waar het heel moeilijk is om geld voor te werven. Daar waar ik graag tekst en uitleg geef, blijkt het dat als je enkel zegt “ het is voor het zieke kind en zijn ouder” dat vaak al genoeg is voor de mensen die toch wel willen geven. De gulle gevers zitten vaak in de hoek waar het leed is geweest. Waar men het fonds beter dan goed kent en het belang ervan echt begrijpen. Of bij de mensen die de weg wel al weten, maar ons dat steuntje in de rug gunnen. Het blijft wel lastig, en daar wil ik echt heel eerlijk in zijn omdat ik ook zie wat het mijn wederhelft doet. Dat sommige belangrijke mensen in ons leven, er niet op in gaan Terwijl ze weten hoeveel leed er ervaren is. En toch blijkbaar niet genoeg. Maar ook dat,,, dat is oke. Dat is onze leerschool. Er voor zorgen dat dit ons niet meer raakt. Het los laten. So be it. Wij hebben er een F*cking toffe familie bij. En heel wat dierbare die nu al vragen hoe ze ons volgend jaar kunnen gaan sponsoren of met tips komen dat we even moeten aankloppen als het weer zover is. I love that kind of people!
Aan de start was het trouwens wel weer even stressen. Er stond een hele lange rij voor de informatie post waar we onze gezondheidsverklaringen in moesten leveren. Deze moesten ingeleverd worden want alleen dan kregen we onze tracker. Deze was belangrijk zodat de organisatie goed in de gaten kon houden waar ons team zich bevondt. Maar zelfs dan al, heb je je teamgenoten die langs komen, je fiets vast pakken en op je wachten. Ook al hebben we nog maar een paar minuten om op de fiets te stappen voor het start schot. Elkaar leren kennen, begint daar al.
Omdat we met 3 teams waren en in twee start vakken verdeeld waren hadden we besporken even op elkaar te wachten. Een groot deel zou na een aantal km afhaken en dan bij de volgende etappe weer opstappen. Maar de groep fietste zo lekker dat heel wat mensen de eerste etappe helemaal gefietst hebben. Met een groep van 23 man fietsten we van Rotterdam naar Utrecht toe met een tussen stop halverwege. Een feestelijk onthaal op de eerste cheerpoint… en een perfecte timing voor het lossen van wat water.
(ik moet wel zeggen,, Rotterdam heeft zich niet van hun vriendelijkste kant laten zien hoor! Wat een gevloek en getier vanuit de scootmobiel. Echt mannen, de volgende keer zetten we ciske de rat in bij zo’n vloek partij! Ik moet wel toegeven,,, in het Rotterdams klink vloeken best gezellig! )
Later deze etappe werd ons handbiker gezien als knuffel dier en dook er een hond boven op hem voor een knuffel. Aangezien onze handbiker daar niet op berekend was, was dit flink schrikken! Daarbij had het baasje van deze hond niet door dat het om liefde ging en schrok behoorlijk van onze geschrokken reactie dat hij zijn hond bij zich moest houden!
Onze handbiker had het dan ook flink pittig deze etappe. Veel heuveltjes, bruggetjes, een verliefde iets te grote hond en een paaltje midden in een carnavals stoet. Maar he did it, vind het knap! En ben plaat vervangen trots op deze vent!
De 1e etappe ging zo lekker dat ik de 2e ook weer ben opgestapt. Bovendien trok ik mij op aan een van mijn team maten en die ging toch ook door. Dus ik moest wel als ik hem wilde evenaren. De utrechtse heuvelrug had ik echter niet zien aankomen en mijn knieen ook niet. Ik heb vanaf halverwege mijzelf af gevraagt of dit slim was, of ik niet beter kon gaan lopen. Maar de man die naast mij kwam fietsen en ook door fietste met zijn machtige lijf zorgde ervoor dat ik door trapte… maar net.. want echt vaart zat er niet meer in. Moet zeggen, met de gedachten: “als we omhoog gaan gaan we ook weer naar bene”,,, kom je een heel eind! Wel lullig als je dan boven bent en er achter komt dat er geen afdaling is! We hebben wel heel wat mooie plekken moegen zien, wat dat betreft was het een prachtige route! We hadden ook wat mooie grind paden en daarna een lekke band. Met puur geluk stond de mobiele banden plakker sneller bij ons als dat wij konden bellen en zo vervolgde wij onze weg langs nog meer “lekker voor de banden” weggetjes. Gelukkig bleef alles heel… dachten we. Achterop hoorde ik gemompel dat hij weer lek was. Een teammaat die de ploeg niet op wilde houden en de tijd niet in gevaar wilde brengen. Hij besloot ons mannetje/vrouwtje te bellen en zich op te laten halen en mij verder te sturen met de tracker. (achter af bleek dat de mobiele brigade weer vlak achter hem zat en hij 10 minuten later achter ons aan is gefietst). Op een gegeven moment, op dat moment dat je wel echt klaar begint te zijn met de etappe, kwam de koepelgevangenis in beeld. “nog 500 meter” stond op het bordje…. Onder aan een stijle heuvel. De moet zakte in mijn schoenen en ik was dat ook ontzettend blij dat halverweg de heuvel een afdaling was. Vervolgens moesten we wel weer een klim maken, maar dat gaat dan op adrenaline,,, want ik rook stal.. Bij de ingang van de checkpoint was alleen een opstopping en omdat het stijl was viel ik stil en was uitklikken niet meer mogelijk. Gelukkig werd ik opgevangen door een vrijwilliger.
Op dit checkpoint waren een 2tal bekende van ons. Die ik al snel tegen kwam binnen in de koepel. Althans één daarvan. De ander zou ook ergens zijn. Toen ik aan mijn heerlijk (koude) spasgeti zat kwam die ander ineens bij ons zitten. Ik vertellen over mijn val… “Ja toen ik je opving”…. Wat vermoeidheid wel niet met je doet… ach ja.. ze hadden dan ook wél allemaal gele shirts aan hoor! Dus zo gek was het niet. Maar deze man heeft me maar weer mooi gered! Thanks Martijn!
Dit was mijn laatste etappe voor Zaterdag. Het was welletjes. Ik wist dat ik er nog wel eentje aan zou kunnen, maar het werd donker en mijn ogen waren wel moe. Dus dan is het gewoon niet slim. Daarbij had ik het streven om de ochtend- en de finale-etappe te doen en was het dus best slim om even 2 etappes de tijd te hebben om bij te komen. Aangezien die laatste twee ook nog best wat tegenwind in petto hadden. Vanaf dat punt stapte ik bij de andere in een touringcar. Heeft wel iets kneuterigs. En gezelligs. Ik kwam hier te zitten naast Jacqueline. Een moeder die voor het eerst mee reedt en die haar eigen verhaal had. Dat verhaal van die “maar 4 weken”… ik hoop toch wel dat ik haar duidelijk heb kunnen maken dat ze die 4 weken echt niet kleiner hoeft te maken als dat ze zijn. Want als jij je je baby moet reanimeren en te horen krijgt dat de kans aanzienlijk groot is dat hij het niet haalt… Er is simpelweg geen maatstaaf aan situaties als deze!!! It just sucks!!!! Ook na 1 jaar, ook na 3 jaar ook na 4 jaar en ook na 12 jaar! It’s a memorie! And they don’t go away!
Overigens.. is dit natuurlijk waar we voor fietsen. En maakt dit die band. Maar er zijn ook mensen die deze ervaring niet hebben. Of waarvan ik niet weet of ze die hebben. Maar alleen al dat ze mee doen en met ons zich inzetten voor dit fonds… schept die band. Want wat zij misschien niet beseffen.. en dan noem ik even de mensen die ik ik gesproken heb afgelopen jaar. Zoals een Frank, zoals een Michel zoals een René een Stijn, wim of els. Een Ingrid een Birgit een Nina… je voelt je gezien, gehoord zonder ook maar iets te zeggen. 100% erkenning. Wetende,, dat als die tranen er zijn, daar een schouder is. (die ik overigens niet gebruik hoor… want,,, tranen zijn eng).
Het gevoel dat je er echt mag er zijn met heel je verhaal!
En als we het dan toch weer hebben over die emoties. Een rit met emoties was het wel. Ja wij hebben ons verhaal. En elke avond als ik onze gup een knuffel geef voor het slapen gaan zie ik dat mini smoeltje met die K replogel en beademing, een sonde in zijn neus een infuus in …. Opgezwollen en vechtend voor een leven. Maar Jude zit àltijd in mijn hoofd. Hij is mijn vlees hij is mijn bloed. En ik herken en erken die gevoelens. Ik duw ze niet meer weg ik omarm ze. En dat werkt! Maar dit speelde niet meer een zo’n grote rol als dat het vorig jaar deed gek genoeg.
Wat wel een grote rol speelde… Is dat mijn pete pa en mijn pete ma in 2020 aan de start zouden staan. Omdat ze hiervandaan komen. “ow wat leuk, dan komen we je aanmoedigen Nik!”. Was de reactie toen. Maar 2020 ging niet door en Juli 2020 kregen we te horen dat mn pete Paps een hersentumor had. En eind mei een dag voor zijn 65ste, vorig jaar is hij overleden. Zij zouden aan de start staan van de SS Rotterdam. Daar waar dit jaar opnieuw de start was omdat dit toen niet doorging. Ik miste hier mijn mensen. Ergens een geluk bij een ongeluk dat mijn petemams er niet kon zijn. Want ik denk dat ik anders al met een tranendal was begonnen aan dit mooie avontuur en de hele weg tranen aan het wegslikken was geweest. Nu was een “zet hem op Kanjer” berchtje goed genoeg!
Maar hij was er bij,,, De atalanta’s die soms uit het niets voor mijn wiel langs vlogen… hij was er bij!
En ook mijn neefje, ons neefje. Woutertje, ons 14 jarige alles kunner… eigenlijk deed ik het voor Wouter dit keer. Want,,, wat had ik graag gewild dat mijn oom en tante gebruik hadden moeten maken van dit huis. Wat had ik graag gewild dat zij zouden meemaken wat wij mee hadden gemaakt… want dan had Wouter er nog geweest. JA,,, met wouter in mijn hoofd, hart en lijf heb ik deze toch gefiets. In stilte, want niemand wist hoe diep dit bij mij zat. Dit heb ik ook niet laten merken.
Want als de man die mij kon raken aan mij vroeg of het goed ging… was stil blijven genoeg om een verder gesprek niet te hoeven starten. Dit was uiteraard aan het einde,,, met nog 5 km te gaan. Ik was op.
Maar ook Wouter was daar,,, de koolwitjes die naast de atalanta’s vlogen…. Ook hij was er bij!
En daarbij,,, waren mijn prachtige zoons aan het einde bij de finisch,,, waar ik bij de jongste ons woutertje zie in alles wat hij uithaald. Die eeuwige grijns, altijd blij, als je boos wordt lacht hij het weg. Flexibel en snel… een clown… met blauwe ogen!
Ze zijn er niet… maar ze zijn er toch. De zielen van het leven.
De nacht etappe was gepland om in één stuk te fietsen. Ik zou met Dirk naar een cheerpoint vertrekken om daar onze ogen toe te doen. Maar de cheerpoint eenmaal gevonden, was hij daar niet. Wat daar wel was was heel heel veel regen en heel veel onweer in de verte. Mijn moederhart gaat dan spreken en ik wilde “mijn” team opzoeken. Want hier op het cheerpoint, waar niks was daar waren ze nog lang niet. En wetende dat fietsen met onweer geen optie was. Wilde ik de mogelijkheden openhouden. We zijn dichterbij gaan staan ergens op een opwacht plaats. Maar waar de flitsen veller werden, werd mijn gevoel dat ook. Dus in combinatie met de homeride app en met google maps een plek uitgekozen waar ze in de buurt waren. En niet voor niets. Onder onze aanmoediging fietsten ze langs ons heen, om 20 meter verder op te stoppen. 1 van hen was op. En had net aangegeven over een paar kilometer te stoppen. Stiekum trots dat mijn intuitie zo goed was. Blij dat we er voor hem konden zijn op dat moment waar hij ons nodig had! Hoewel ik de ploeg wilde blijven volgen werd aangegeven dat we door konden naar Almere. Eenmaal daar werden we 5 minuten later gebeld of we er nog eentje konden oppikken. Een verkleumde, trillende topper stond daar op ons te wachten. (Almere is echt hopeloos als je snel iemand op wil pikken. Deze arme vent heeft 30 minuten in de kou stil gestaan!). Maar hij heeft het overleefd. Ik was stiekum heel blij dat iedereen heel uit de nacht is gekomen. En dat ze maar 2 korte flinke buien hebben gehad en van die onweer niets gemerkt hebben! (heeft dat schietgebedje toch gewerkt!)
Omdat de ochtend etappe om half 5 begon… en wij om 4:20 aan kwamen moest ik deze aan mij voor bij laten gaan. Mijn trots was het hier niet mee eens, maar toen ik zag dat (sorry, toch wel de gene aan wie ik mij een ietsiepietie optrek) ook deze etappe skipte,,, niet zo gek na zo’n nacht, liet mijn echo mij met rust! Wel een klein beetje jammer, dat hij mij kaarten beloofd in de bus… en ze dan niet mee had,,,, maar goed ook hoor,,, want ieders ogen vielen dicht van de vermoeidheid!
De laatste etappe begon oke… zere kont wel.. of eigenlijk meer het kruis waar ik zaterdag avond op belande bij mijn net niet val, maar de etappe was oke. Na de cheerpoint werd hij echter wel pittig. Bij een lekke band was ik blij even van het zadel af te kunnen en daarna ging ik over op karakter. Want het lichaam deed best wel een beetje zeer. Toen vervolgens bij een bruggetje ons dappere voor de 5e x strijdende teamgenootje viel op de meeste ongelukkige plek, was het helemaal op karakter. Want als deze dame door kan fietsen…. Kan iedereen dat! Wat een kanjer!
We hadden nog één chagerijnige Rotterdammer, die een ploeg van 22 wielrenners wilde inhalen, omdat hij blijkbaar op zijn fiets sneller ging als wij, En begon te tieren toen ik mij verondschuldigde omdat ik hem niet had gehoord of gezien,,, heb ik wel nog even nagroepen dat hij niet zo chagerijnig moest doen…. Tja,, ook ik kan bot en boos doen als ik moe ben!
Maar we hebben het gehaald!!!
5 km voor de finich was er nog een cheerpoint, perfect om weer met zijn allen bij elkaar te komen aangezien we de laatste etappe in 2 poegjes hebben gefietst. (maar ga mij dan niet vragen of het met me gaat!!! Wel hoor! Alleen maar lief en heel fijn! ) Even gevlucht naar de wc,,, om te lozen en even wat tranen weg te vegen na deze vraag om vervolgens weer door te gaan naar de finisch!
We hebben het gehaald mensen, en dat vind ik niet eens het belangrijkste… Het was een mega fijn weekend, en ik moet echt even afkicken! Ik heb het hele jaar gezegd. Nee nee nee,,, ik doe niet nog een keer mee.. maar als Rene zegt “ik zie je volgend jaar, ik ben toch overgehaald dus ik ben er weer bij” en een Michel zegt “volgend jaar neem ik kaarten mee”…. Dan hebben ze mij blijkbaar als een fijne teammaat gezien en voel ik mij vereerd. Dus (als het mag)… Tot volgend jaar mannen!
En bedankt Fred, dat je mij hebt overgehaald, en mij hebt toegevoegd aan jullie fluffy Familie en dankzij jullie zoveel lieve mensen heb mogen leren kennen!
Dank aan alle Fluffy leden! Van wandelaars tot renners, van volgwagens tot touringcars en van foto en film ploegen tot masseurs!!! Allemaal,,, een Dikke Dank je wel!!!! Dikke Kus, van mij!
